Τα σχολεία αρχίζουν. Πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζουμε πώς αισθάνονται τα παιδιά μας;

Γράφει η  Δρ. Αντωνία Τορρένς, Εκπαιδευτική Ψυχολόγος, Πρόεδρος ΚΜΟΠ 

 Η έναρξη της σχολικής χρονιάς σηματοδοτεί για τα παιδιά μας μια νέα περίοδο μάθησης, δημιουργίας και κοινωνικής έκφρασης.  Ωστόσο, και για τους γονείς ο Σεπτέμβριος είναι μήνας προετοιμασίας και επανένταξης στην καθημερινότητα. Πολλές φορές ο συνεχής αγώνας που καταβάλλουμε ως γονείς να τα προλάβουμε όλα, λειτουργεί αποτρεπτικά στο να μας αφήσει να επικεντρωθούμε περισσότερο στη βελτίωση της σχέσης μας με το παιδί μας. Μέσα από το δικό του αξιακό σύστημα ο κάθε γονιός προσπαθεί να επηρεάσει το παιδί του για πράγματα που θεωρεί ή δεν θεωρεί σωστά. Σε αυτή την προσπάθεια που καταβάλλεται από τον κάθε γονιό ξεχωριστά, με τις καλύτερες προθέσεις και αξιοποιώντας όλους τους διαθέσιμους ηθικούς, υλικούς και κοινωνικούς πόρους, είναι  σημαντικό για το παιδί να  μας αισθάνεται ουσιαστικά κοντά του.

 Όταν τα παιδιά βιώνουν ένα πρόβλημα αδυνατούν να προσαρμοστούν στο απαιτητικό σχολικό περιβάλλον και να ανταποκριθούν στη φωνή της λογικής και στο χώρο των «πρέπει». Οποιαδήποτε προσπάθειά μας να τα βοηθήσουμε παραθέτοντάς τους οδηγίες για το τι «πρέπει» ή «δεν πρέπει» να κάνουν, είτε προσάπτοντάς τους έμμεσα  χαρακτηρισμούς  «τεμπέλης», «αδιάφορος» «δεν καταλαβαίνεις το συμφέρον σου» κτλ., συνήθως πέφτει στο κενό. Προφανώς, δεν έχουμε  αντιληφθεί την πραγματική αιτία του προβλήματος  και αυτό δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί εάν εμείς  πρώτοι δεν καθίσουμε έστω και για λίγο κοντά στο παιδί, με όλη μας την προσοχή στραμμένη σε αυτό προσπαθώντας για λίγο να μπούμε στη θέση του  και να καταλάβουμε πως αισθάνεται. Χωρίς να το κρίνουμε και χωρίς να του υποδεικνύουμε εμείς τι να κάνει, ο  στόχος μας είναι να το βοηθήσουμε να οδηγηθεί μόνο του στην εξεύρεση πιθανών λύσεων. Κατόπιν, μπορούμε να συζητήσουμε μαζί του για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά τους.

 Οι εικόνες που φέρνει από το σχολείο, οι χαρακτηρισμοί των προσώπων, η δική του αίσθηση για το δίκαιο και το άδικο, η αίσθηση που έχει για το βαθμό δυσκολίας των μαθημάτων, οι εντυπώσεις από κάποια νέα πρόσωπα, είναι όλα πολύ καλές αφορμές για να ξεκινήσουμε μια συζήτηση μαζί του και να καταλάβουμε πώς νοιώθει. Η διαδικασία αυτή εκτιμάται ιδιαίτερα από το παιδί και βάζει τα θεμέλια για οποιαδήποτε άλλη επικοινωνία και επίλυση προβλημάτων στο μέλλον, εφόσον έχει μάθει πλέον να αποφεύγει να τα κρατάει μέσα του είτε από ντροπή είτε από φόβο απέναντι σε μια ενδεχόμενη κριτική ή τιμωρία.  

 Ας είμαστε ανοιχτοί και ειλικρινείς μαζί του. Τα παιδιά δεν περιμένουν από εμάς να τα ξέρουμε όλα. Εκτιμούν περισσότερο να βλέπουν και τις δικές μας προσωπικές προσπάθειες για βελτίωση, όπως και να συζητάμε μαζί τους για την πραγματική διάσταση των πραγμάτων χωρίς να τα υποτιμούμε ή να τα υπερεκτιμούμε.